“Als wij onsuccesvolle verdedigers van de zaak zijn, dan is het beter voor ons om de verdedigers te veranderen, en niet de zaak.’’

– Ghassan Kanafani

Voor veel redenen die alom bekend zijn voor het Palestijnse volk, binnen en buiten Palestina, in het thuisland en in de diaspora, heeft het “onderhandelingsproces” met de zionistische entiteit, dat publiekelijk gelanceerd werd in Madrid, Spanje, samen met de Palestijnse politieke stroming vertegenwoordigd door het leiderschap van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) op het pad naar de rampzalige Oslo akkoorden, geleid naar de verwachte uitkomst: totale mislukking. Anderzijds heeft dit pad van vernietiging een winst geboekt voor de zionistische entiteit, waardoor het grote strategische overwinningen heeft behaald.

De “Madrid vredesconferentie”, uitgevoerd tegen het einde van oktober 1991, was de natuurlijke uitkomst van de ontwikkeling van het officiële Palestijnse en Arabische beleid en haar posities, beginnend in 1974. Toch was dit een gevaarlijk keerpunt in het pad van de Palestijnse zaak en een mijlpaal van grote achteruitgang en terugtrekking, in de Palestijnse, Arabische en internationale arena’s. Ons volk herinnert zich hoe de officiële Arabische delegaties aan dezelfde tafel zaten met afgezanten van de zionistische entiteit, voor het eerst in de geschiedenis van de Arabische-Zionistische strijd, voor het oog van de hele wereld. Dit was de eerste officiële en omvangrijke breuk met wat ooit bekend stond als de “drie nee’s” van Khartoum: Geen onderhandeling, geen verzoening en geen erkenning.

Klik hier om de volledige verklaring te lezen.