Πρώτον: η Παλαιστίνη, με τα ιστορικά της σύνορα, είναι μια ενιαία εδαφική μονάδα, χωρίς διάκριση ανάμεσα στα εδάφη που βρέθηκαν υπό τη σιωνιστική κατοχή το 48 ή το 67. Αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της Μεγάλης Αραβικής Πατρίδας. Είναι η φυσική πατρίδα του παλαιστινιακού λαού.

Δεύτερον: η συνεχιζόμενη  «Νάκμπα», την οποία βιώνει ο παλαιστινιακός λαός από το 1947, με τον ξεριζωμό, τον εκτοπισμό, την εθνοκάθαρση, την απαγόρευση της επιστροφής, τον αποικισμό και τη διάλυση των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών δομών της παλαιστινιακής κοινωνίας, αντιπροσωπεύει μια συνεχιζόμενη ιστορική αδικία, που ασκείται από το σιωνιστικό κίνημα, υποστηριζόμενη από τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό και συνένοχες τοπικές και περιφερειακές αντιδραστικές δυνάμεις.

Τρίτον: η συνεχιζόμενη ιστορική αδικία που προκλήθηκε στον παλαιστινιακό λαό δεν μπορεί να εξαλειφθεί αν δεν επιστρέψει στα πατρικά εδάφη του, με αναφαίρετα τα δικαιώματά του, αν δεν  ανακτήσει την περιουσία του και αν δεν  λάβει αποζημίωση για όλες τις τραγωδίες που του προκλήθηκαν.

Τέταρτον: ο παλαιστινιακός λαός, στον αγώνα του να απελευθερώσει τη γη του, να επιστρέψει σε αυτήν και να καθορίσει το πεπρωμένο του, οργανώθηκε (στο πλαίσιο της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) και καθόρισε τους στόχους και τα μέσα αγώνα του στον Εθνικό Χάρτη κατά την τέταρτη σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου (Κάιρο, 17 Ιουλίου 1968). Κάθε τροποποίηση του παρόντος Χάρτη που επηρεάζει την πλήρη απελευθέρωση και την πλήρη επιστροφή είναι άκυρη και απορρίπτεται.

Πέμπτον: όλες οι συμφωνίες και οι διαπραγματεύσεις που προέρχονται  από τη Διάσκεψη της Μαδρίτης (1991) θεωρούνται άκυρες και απορρίπτονται. Κανένα σχέδιο για την Παλαιστίνη δεν είναι νόμιμο αν δεν τηρεί τις ακόλουθες παραμέτρους: α) να αποβλέπει σε μια ενωμένη Παλαιστίνη. β) την επιστροφή προσφύγων και εκτοπισθέντων στα σπίτια τους, την επιστροφή της περιουσίας τους και αποζημίωση για την απώλειά της. γ) το δικαίωμα των Παλαιστινίων , όπου και αν ζουν, να αποφασίζουν για την αυτοδιάθεση μέσα στα εδάφη της Παλαιστίνης.

Έκτον: η σχέση μεταξύ των συνιστωσών του παλαιστινιακού λαού στην πατρίδα και στη διασπορά είναι μια σχέση στην οποία η μια ομάδα ολοκληρώνει την άλλη. Αυτή η ιδιαιτερότητα μπορεί να οδηγήσει σε δημιουργική ένταξη στους ρόλους του αγώνα, με τελικό στόχο την πλήρη απελευθέρωση.

Έβδομον: ο παλαιστινιακός λαός ο οποίος αγωνίζεται ενάντια στην σιωνιστική αποικιοκρατία που υποστηρίζεται από όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, είναι ο κληρονόμος μιας ιστορίας αγώνα και διεκδίκησης δικαιωμάτων από τα διάφορα εθνικά απελευθερωτικά κινήματα στον κόσμο. Επίσης είναι υποστηρικτής σε όλες αυτές τις κινήσεις.

Όγδοον: κάθε προσπάθεια  για παρακώλυση του αγώνα του παλαιστινιακού λαού, με οποιαδήποτε μορφή, συνιστά έγκλημα και αποτελεί δικαίωση των εγκλημάτων της σιωνιστικής αποικιοκρατίας, τα οποία διαπράττονται καθημερινά εναντίον του παλαιστινιακού λαού.

Ένατον: ο παλαιστινιακός λαός ως πρωτοπόρος του αραβικού απελευθερωτικού κινήματος στον αγώνα ενάντια στις ιμπεριαλιστικές και σιωνιστικές φιλοδοξίες, απευθύνει έκκληση σε όλες τις ελεύθερες και ζωντανές δυνάμεις του κόσμου να παράσχουν κάθε μορφή βοήθειας για την κατάκτηση των εθνικών του δικαιωμάτων.